داستان‌های مورد علاقه‌ی من

۱٫پیرزن که چادر خاکستری با گل‌های ریز پنبه‌ایِ سفید را به دندان گرفته بود، کشان‌کشان، با نیم‌چکمه‌ای سیاه، زیرِ برف و روی برفابه، از خیابانی که آسفالتش در دو کناره‌ و میانه پیدا نبود و برفِ گل‌آلود پوشانده بودش، سرِ عصر به میدان رازی رشت رسید و ایستاد. ۲٫بعد تن خماند، نفس‌نفس زد، بعد ایستاد، […]

مردی که می‌سوخت (روزی روزگاری گیلان) گویی ابرها فقط و فقط پیش چشمهای مردی که می‌سوخت خاکه‌خاکه می‌باریدند که زل‌زل به روبرو نگاه می‌کرد. باران، باران پاییزی، باران رشت، باران پاییزی رشت، حدفاصلِ آسمان کوتاه و خاکستری و آسفالت خیس و سباه را پر کرده بود. مردی که می‌سوخت یقه‌ی کت را، آنطور که می‌گفتند […]

به خدا، آدم دلش می‌گیرد. از هرمز شهدادی ۱٫به خدا قسم غمم گفتنی نیست. ۲٫از سر کار برگشته بودم. ۳٫خسته بودم. ۴٫گفتم یک استکان چای می‌خورم، بلند می‌شوم و نماز می‌خوانم و می‌خوابم. ۵٫هنوز در خانه را درست باز نکرده بودم که دیدم، گفتم شاید خیال کرده‌ام. ۶٫شاید خسته بوده‌ام. ۷٫بهتر است بروم چای دم […]